Indonesie: Blanda Goreng

Oftewel, gefrituurde Hollanders, zo werden we genoemd in Sumatra. Nederlands spraken velen wel een aardig woordje, evenals dat ze alle Nederlandse voetballers vlot op konden noemen. Engels daarentegen was echt zero, dus het boekje Point It (communiceren met plaatjes) dat ik van Aidan had gehad, kwam in Sumatra goed van pas. Anderzijds gebruiken ze in Indonesie veel Nederlandse woorden of woorden die zijn afgeleid van het Nederlands. Handig als je kan zeggen: 'Where is the doorsmeer (garage)?' Of in ons geval een meer bruikbare zin: 'Do you have a asbak?!'

Maargoed, wat hebben we gedaan in Sumatra, het grootste eiland van Indonesie? Allereerst zijn we in de meest hobbelige local bus ooit vol pissebedden en sigaretten (roken is toegstaan in de bussen!), 12 uur afgereisd naar het dorpje Berastagi, waar we hadden afgesproken met Marloes. Daar hebben we onze schoonheidskuur gehad in de hotsprings en uiteraard we ook de vulkaan zelf beklommen.

Maar waar we vooral voor naar Sumatra zijn gereisd, zijn de Oerang Utangs, die hier als enige plek op de wereld nog in het wild leven. In Bukit Lawang hebben we een twee daagse trekking gedaan, waar na een uur al deze schitterende beesten te voor schijn kwamen. Met 96% van onze genen, zijn het echt net mensen. Na een voldane trektocht, kwamen we aan bij een paar matjes van 3 milimeter dikte onder een zeiltje. Juist, onze slaapplek, maar dat dan weer wel aan de rivier inclusief koks en een kampvuurtje. De volgende ochtend werden we gewekt door de aapjes en een te grote schorpioen in de tent. Na een douche onder de watervallen, zijn we terug geraft naar het dorpje.

Dankzij deze zware tocht waren 'Tarzan en Jane' wel weer toe aan zon, zee en strand. Vol goede moed zijn we 20 uur afgereisd naar het eiland Pulau Weh in het uiterste noorden van Sumatra. Een paradijsje voor snorkelaars en duikers, maar stom stom stom van ons, het is een vulkanisch eiland, oftewel geen stranden. Of lag dat aan de Tsunamie in Japan? Aangezien het weer ook nog eens om sloeg, zijn we na een paar dagen terug gekeerd naar de hoofdstad Medan. Onderweg nog een dagje in Banda Ache doorgebracht, waar de Tsunamie een aantal jaar geleden heeft toegeslagen. Alles is nieuw of nog in opbouw. Zelfs de bomen zijn nog maar net geplant, wat een heel kaal en akelig beeld geeft. In dit zwaar strenge moslim oort verplicht was om een lange broek, trui en hoofddoek te dragen met 35 graden. Dat was voor ons de (zweet-)druppel, nog een laatste nasi goreng en als de wiedeweer terug naar Kuala Lumpur!

Met twee leuke italianen zijn we nog een paar daagjes naar de groene theeplantages in de Cameron Highlands (Maleisie) geweest. En toen was de tijd ineens al om. Wat?! Ja, 5 maanden Azie zijn voorbij gevlogen. Vandaag hebben we nog een dagje Singapore gedaan, wat echt niets met de rest van Azie te maken heeft. Torenhoge wolkenkrabbers en aparte moderne gebouwen. Daarbij kregen we ook spontaan een beroertje van de prijzen die we niet meer gewend zijn. Met hele dubbele gevoelens en nu al heimwee, maar vooral fantastische herinneringen, nemen we vanavond afscheid van dit prachtige werelddeel en gaan we op naar de volgende: Amerika. Omdat we de daggrens zullen passeren, hebben we morgen nog een keer 29 maart. Maar dan in onze blote kont tussen de honeymoon stelletjes en surfdudes van Hawai!